Σκέψεις vol493

 Ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους. Ένα μυαλό μπορεί να κάνει και να σκεφτεί άπειρα πράγματα τα οποία κατα 80% πάντα θα πονάνε τους άλλους. Πότε ξεμάθαμε να νοιαζόμαστε για τον άλλον πραγματικά; Πότε γίναμε όλοι τόσο συμφεροντολόγοι; Πότε ξεκίνησε να υπάρχει περισσότερη ζήλεια από θαυμασμό; Πότε στόχος μας έγινε να πληγώνουμε τους άλλους για να είμαστε χαρούμενοι εμείς; Πότε η σάρκα έγινε τόσο επιθυμητή που η καρδιά πλέον δεν έχει καμία σημασία; Πότε οι σχέσεις μας με τους γύρω μας σάπισαν τόσο απότομα, γρήγορα, ξαφνικά; Ξέρω ότι ίσως ακουστεί τρελό.. αλλά μου λείπει η ανθρωπιά. Μου λείπει να μην χρειαζεται να βασίζομαι μόνο στον κώλο μου, αλλά και στους γύρω μου. Μου λείπει να νιώθω προστασία και ηρεμία πως κάποιος δε θα ξυπνήσει με ένα πρόβλημα και μια ίντριγκα εις βάρος μου επειδή ο κόσμος έχει μάθει να είναι καχύποπτος. Δεν βοηθάμε πλέον τους γύρω μας επειδή έχουμε το φόβο πως θα μας κάνει κακό. Εμείς οι ίδιοι που δημιουργήσαμε αυτό το χρέπι για κοινωνία, εμείς οι ίδιοι τον φοβόμαστε. Δε φταίνε οι γονείς μας, δε φταίνε τα αφεντικά μας, δε φταίνε τα μεγάλα κεφαλαια σε μια κοινωνία.. Φταίμε εμείς που επιτρέπουμε να ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ζήλεια, πόνο, θυμό, μίσος, κυρίως μίσος. Γιατί στο καλό μισούμε τόσο πολύ κάποιον που οριακά δεν τον έχουμε γνωρίσει κι ούτε έχει επηρεάσει προσωπικά τη ζωή μας. Πόσο σάπιοι είμαστε κάποιοι από μέσα και μας νοιάζει τόσο πολύ μόνο ένα φαίνεσθαι; Γιατί όλα να καθορίζονται με τάξεις και αν κάποιος γυρνάει τσόντα είναι λιγότερο διανοούμενος από κάποιον που έγινε δικηγόρος. Αν ο δικηγόρος σε βρίζει και σε υποτιμά, σε σκοτώσει συνεχίζει να είναι καλύτερος από εσένα που γύρισες τσόντα που θα μιλάς μόνο με σεβασμό; Γιατί κρίνουμε τόσο άσχημα και επιπόλαια τον κόσμο; Γιατί όταν βρίσκουμε έναν αγνό άνθρωπο τον θεωρούμε τρελό και τον χλευάζουμε, αλλά δεν παραδειγματιζόμαστε; Γιατί είναι τόσο δύσκολη μια αγκαλιά σε αυτόν τον πλανήτη και ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να μας τη δώσει και να τη δεχτούμε χωρίς φόβο είναι η μάνα μας; Γιατί κάποιοι που δεν έχουν τη μαμά τους να μην μπορούν να στραφούν στον διπλανό τους για λίγη γαλήνη, χωρίς να έχει το φόβο ότι θα τον χάσει ή θα τον παρατήσει για προσωπικά του συμφέροντα; Γιατί να μην μπορούμε να βρούμε γενικότερα, ένα χαμόγελο ή μία αγκαλιά που θα μας κάνει να νιώσουμε για λίγο ηρεμία από τη βαβούρα της κοινωνίας; Γιατί να μην μπορούμε να νιώσουμε λίγο ξεχωριστοί για κάποιον χωρίς να χρειαστεί να πιστέψω σε εμένα για να γίνει; Γιατί εξαφανίζονται άνθρωποι από δίπλα μας χωρίς εξηγήσεις; Γιατί πρέπει να νιώθουμε υποχρεωμένοι σε μια μεγαλύτερη δύναμη και να θεωρούμε ότι κάναμε κάτι κακό άρα γι' αυτό παθαίνουμε ό,τι παθαίνουμε; Με κούρασε ο κόσμος με την αηδία του, με το δάχτυλο πάντα να μας δείχνει. Με κούρασαν οι στενόμυαλοι,οι εγωιστές, οι παρτάκιδες, οι "θέλω να περάσω καλά", οι εξαφανισμένοι, οι μαλάκες, οι ομοφοβικοί, οι νταήδες, οι "ωραίοι", οι αλλαζόνες, οι "υπεράνω', οι ξερόλες, οι κενοι, οι σκατάνθρωποι. Δε μ'αρέσει που έχω γίνει πιο δυνατός επειδή έχω καταφέρει να αντιμετωπίσω όλες αυτές τις κατηγορίες που υπερτερούν στον κόσμο. Θα ήθελα να ήταν μειονότητα και ο κόσμος να έλαμπε από καλοσύνη και χαμόγελα. Θα ήθελα να είμαι οριακά αδύναμος και να βασιστώ κάπου για να εξαλείψουμε αυτή τη μειονότητα. Θα ήθελα να μην κοιτάμε τους γύρω μας σαν αγορά κρεάτων, αλλά ως ψυχές. Θα ήθελα να μην υπάρχουν "γιατί" κι αν υπάρχουν θα ήθελα να υπάρχουν απαντήσεις. Δε μας αξίζει.. δε μου αξίζει η κοινωνία που ζω. Δε μου αξίζουν οι τοξικοί άνθρωποι γύρω μου. Μου αξίζει να έχω τη ζωή μου, στα χέρια μου. Λες και κανω πολιτική διαφήμιση είμαι χαχα. Δεν μπορώ να ελαφρύνω το κλίμα. Συγγνώμη. Ήθελα απλώς να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Ήθελα απλώς να μοιραστώ πως νιώθω για τις συνδέσεις και τις σχέσεις γύρω μου. Για τις οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές, επαγγελματικές.. ανθρώπινες σχέσεις γύρω μου. <3