Ένα τραγούδι μόνος μου...

 

 Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά την είδα αλλιώς σήμερα. Ίσως να φταίει που όλα ξεκίνησαν να πηγαίνουν ρολόι και κόντρα σε ό,τι έλεγε το ζώδιο μου; Ίσως να φταίει που κουρεύτηκα και ένιωσα ξανά ζωντανός, καθαρός και χαρούμενος; Ίσως να φταίει που ήρθε μια παραγγελία μου σε μιάμιση μόλις μέρα; Ό,τι και να είναι πήγα αμέσως μετά το μπαρμπέρικο να πάρω έναν καφέ στο χέρι, πέρασα από το σπίτι να πάρω το λάπτοπ μου και πήγα στο αμάξι. Έφυγα, είχα ρεπό Δευτέρα κι έπρεπε να το εκμεταλλευτώ. Δυστυχώς πρώτη μέρα που άνοιξαν τα σχολεία και η κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη, οπότε αποφάσισα να πάω κάπου πιο απόμερα. Βρήκα ένα χώρο σαν δασάκι να μπορέσω να παρκάρω. Σταματάω και σβήνω το αμάξι, άνοιξα το λάπτοπ και ξεκίνησα να σας γράφω. Όχι για να σας πω κάτι συνταρακτικό, έτσι για να κάνουμε μια συζήτηση για τη ζωή στις μέρες μας.

 -Μισό να πιώ μια γουλιά καφέ και συνεχίζω-

 

 Είμαι εδώ. Κόσμος περνάει από δίπλα μου και μάλλον έχει παραξενευτεί που γράφω μέσα στο αμάξι μου, αλλά συνειδητοποιώ ότι χρησιμοποιώ τις δύο εξόδους διαφυγής μου στην ίδια μόλις στιγμή. Ίσως αυτό χρειαζόμουν σήμερα.. να αναπνεύσω. Να μην κλάψω, να μην λυπηθώ για άλλη μια φορά, αλλά να πάρω το οξυγόνο μου και αυτό το κατάφερα διατυπώνοντας τις σκέψεις μου γραπτώς όπως πάντα και νιώθοντας ελεύθερος στο αμάξι μου γνωρίζοντας ότι μπορώ να πάω όπου εγώ επιθυμώ. Γιατί όμως να κλάψω ή να λυπηθώ θα με ρωτήσεις.. Τί είναι αυτό που τριβελίζει τις σκέψεις μου; Κι εδώ έρχονται όλα τα γιατί του κόσμου. Γιατί κουράστηκα να βλέπω γκρι και μαύρους ανθρώπους. Γιατί κουράστηκα να μην υπάρχουν πολύχρωμοι άνθρωποι στην καθημερινότητά μου που θα με προσεγγίσουν ερωτικά, φιλικά, όμορφα.. οτιδήποτε από το να σε γνωρίσει κάποιος βλέποντας σε σαν ένα καθημερινό του θύμα, σαν κρέας, ή απλά να σε προσεγγίσει για κάποια του συμφέροντα. Γιατί κουράστηκα να περιμένω καταστάσεις να γίνουν και στο τέλος να μην γίνεται τίποτα. Γιατί κουράστηκα να κάνω σκέψεις που με τρώνε χωρίς να ζω. Γιατί κουράστηκα να ζω μια άχρωμη ζωή που δουλεύουμε για να ζούμε και στην τελική δε μας βγαίνει να ζούμε. Γιατί κουράστηκα να δίνω καθημερινά χρώμα στη ζωή μου και στις ζωές άλλων και να μου πετάνε τον καμβά στα σκουπίδια. Ο κόσμος φοβάται πλέον -και ίσως δεν μπορεί κιόλας λόγω συνθηκών- να ζήσει αυθόρμητα. Όλα είναι στημένα και στητά. Οι γνωριμίες γίνονται πλέον μόνο μέσω μηνυμάτων κι όχι σε ένα καφέ ή ένα κλαμπ. Σε ένα κλαμπ που χορεύεις και σε βλέπει ο άλλος πιο ελεύθερο από ποτέ. Προτιμάει να σου στείλει μετά για να σε ενημερώσει ότι σε είδε εκεί, αλλά δεν κέρασε ένα σφηνάκι, δεν ήρθε να σε προσεγγίσει με τον χαρακτήρα του από κοντά.. Βέβαια να μου πεις έχουμε και ζωή ή αλλιώς λεφτά για να βγαίνουμε για ένα ποτό; Πως μπορούμε συνεχώς να γεμίζουμε μόνοι μας τη ζωή μας με χρώμα όταν μας στερούν το πινέλο; Ίσως αυτό το οξυγόνο είχα ανάγκη σήμερα. Αυτή την αναπνοή που μου την δίνουν τα δέντρα, ο καφές μου και το αμάξι μου. Και αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι έχω δηλώσει επανειλημμένα από όταν ήμουν μια σταλιά παιδί πως ήθελα έναν μεγαλύτερο αδερφό, να παίζουμε, να τσακωνόμαστε, να με προσέχει, έχω δηλώσει άπειρες φορές πως σιχαίνομαι να αντιμετωπίζω καταστάσεις μόνος μου κι όμως με έναν αστείο τρόπο η ζωή μου δείχνει πως μπορώ να τα καταφέρω και μάλιστα με το παραπάνω. Πως έχω καταφέρει να ανέβω στη δουλειά μου με τον κόπο μου, μόνος μου, πως συντηρώ ένα σπίτι κι ένα αμάξι μόνος μου, πως μου δίνω χρώμα μόνος μου. Όλοι και όλα τα υπόλοιπα στη ζωή σου είναι βήτα ρόλοι και το καλύτερο είναι ότι τον πρωταγωνιστικό τον έχεις εσύ. Αυτό που θέλω να κρατήσεις από 'μένα ειναι πως η δύναμη και η αδυναμία που κρύβεται στη λέξη μόνος είναι ο άσος στο μανίκι σου και μπορείς να το χρησιμοποιείς πάντοτε προς όφελός σου.