Ένας χρόνος και κάτι..

 

Ούτε κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός.. Πως κατάφερα να αντέξω κανονικά μακριά σου.. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Ούτε πόνος, ούτε θλίψη. Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα το καταφέρω αυτό. Μα ξαφνικά σε είδα. Γιατί σε είδα; Καλά δεν ήμουν στην ησυχία μου; Στην αδιαφορία μου; Στον κόσμο μου; Σε είδα και ήθελα να σε χαστουκίσω και να σε φιλήσω ταυτόχρονα. Γιατί σε είδα; Ήμουν ξέγνοιαστος, χαρούμενος. Και ξαφνικά περνάς και σκάνε μνήμες. Γιατί πέρασες; Με ποιο δικαίωμα μου ξυπνάς το παρελθόν που είχα σε λήθαργο; Με ρώτησες αν θέλω να ξανασκεφτώ την αγκαλιά μας που κουμπώνει; Με ρώτησες αν ήθελα να ξαναβιώσω τον πόνο μας; Γιατί φτάσαμε εδώ; Πως καταλήξαμε έτσι; Εμείς που καιγόμασταν ζωντανοί ο ένας για τον άλλον.. Εμείς που φιλιόμασταν και ακούγαμε πυροτεχνήματα.. Εσύ που έψαχνες την αγκαλιά μου κι εγώ που ένιωθα προστασία στη δική σου.. Γιατί με χαιρέτησες; Δεν ανταπέδωσα.. Δεν ξέρω τι με κράτησε.. Ίσως πια αδιαφορώ. Ίσως όλες αυτές οι σκέψεις να κρατάνε το πολύ ένα δευτερόλεπτο, μα στο γραπτό λόγο αιώνες. Ήρθες, χαιρέτησες, πέρασες και όμως το κύμα σου με διέλυσε. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισα για δευτερόλεπτα. Είχα ξεχάσει πως έμαθα να κολυμπάω, να περπατάω, να αναπνέω. Μόνος μου.