Αγαπητό μου ημερολόγιο,

 

Δεν ξέρω τι κακό με έχει βρει με τις Κυριακές αλλά δεν τις χώνεψα ποτέ. Είναι μια μέρα που δεν μπορείς καν να ευχαριστηθείς το ότι κάθεσαι (αν κάθεσαι). Είναι μια μέρα που σε πιάνει μελαγχολία που δεν κινείται τίποτα. Μιζέρια. Μούχλα. Μοναξιά. Όταν ήμουν μικρούλης ξυπνούσα, ζέσταινα το πιτόγυρο από το προηγούμενο βράδυ και το έτρωγα καθώς έβλεπα παιδικά. Μέχρι να τελειώσουν και τα τελευταία (συνήθως Scooby doo), περίμενα να έρθουν τα παιδιά από το σπίτι μου μέχρι να πάνε όλοι στα δικά τους για μεσημεριανό, αλλά σπάνια εμφανιζόντουσαν γιατί σχεδόν όλοι είχαν αδέρφια ή πήγαιναν στα χωριά τους. Εγώ μόνος μου στους 4 τοίχους. Ένιωθα σαν τη Μπέλλα στο Twillight όταν την είχε αφήσει ο Έντουαρτ, που περνούσαν οι μέρες κοιτώντας το παράθυρο, άδεια, κενή. Οπότε καθόμουν, χάζευα λίγο στο play station και πήγαινα να φάω. Τουλάχιστον μου άρεσε να περνάω χρόνο με την οικογένεια γιατί κάποτε τρώγαμε όλοι μαζί κι ευτυχώς το εκτιμούσα από μικρούλης αυτό. Συνήθως έπαιζε καμιά σειρά στην τηλεόραση εκεί μετα το φαγητό που συνήθως όλοι κοιμόντουσαν για τη μεσημεριανή σιέστα κι εγώ ήμουν σαν τον κούκο να περιμένω να ξεκινήσουν οι μάγισσες. Από εκεί και πέρα κατρακύλα. Οι απογευματινές ώρες ήταν πάντα οι πιο δύσκολες. Τότε δεν είχαμε και τα ιντερνέτια στο βαθμό που είναι τώρα και εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά που μαζευόμασταν καμιά τριανταριά να παίξουμε μήλα και κλέφτες κι αστυνόμους. Όμως και πάλι τις Κυριακές επικρατούσαν τα 4Μ (μελαγχολία, μιζέρια, μούχλα, μοναξιά). Σπάνια θα γυρνούσαν νωρίς από τα χωριά τους, οπότε μετά δεν είχαμε χρόνο να παίξουμε γιατί έπρεπε να μαζευτούμε σπίτια μας που την επόμενη είχαμε σχολείο. Θυμάμαι μια φορά είχαν πέσει και τα γενέθλια μου μικρός Κυριακή.. Δε θα μιλήσουμε για το πόσα άτομα κατάφεραν να έρθουν και τι κλάμα είχα ρίξει. Τώρα λες εσύ να τα κουβαλάω όλα αυτά ως πληγή; Τέλος πάντων δεν πολύ χωνεύω τους ανθρώπους που περνούσαν καλά τις Κυριακές.  Τώρα, ως ενήλικας ξυπνάς και για 2 ώρες είσαι χαρούμενος γιατί νιώθεις ξεκούραστος που δεν έχεις τίποτα να κάνεις, φτιάχνεις τον καφέ σου, βλέπεις παιδικά και φτάνει το μεσημέρι. Ήδη νιώθεις ότι τελείωσε η Κυριακή μετά το μεσημεριανό γιατί σε πιάνει το άγχος που αύριο ξημερώνει Δευτέρα. Ακόμα και τώρα όλοι μου οι φίλοι πάνε στα χωριά τους ή έχουν σχέσεις, οπότε εγώ βγάζω την Κυριακή μου ξάπλα στο κρεβάτι. Βλέπεις η Κυριακή με μούντζωσε από τη μέρα ένα. Βέβαια δε χρειάζεται να πω ότι αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα και είμαι ο άνθρωπος που ανυπομονεί για την επόμενη μέρα. Ρε παιδάκι μου είμαι άνθρωπος της αρχής. Μου αρέσει η Δευτέρα που ξεκινάει μια νέα εβδομάδα για τη ζωή σου, ένας νέος εσύ, πιο ζωντανός, πιο έμπειρος. Μου αρέσει ο Σεπτέμβρης που ουσιαστικά είναι ο μήνας των νέων ξεκινημάτων στη ζωή σου. Δεν μπορώ τα τέλη, είτε καλά είτε κακά, μόνο θλίψη και πικρία σου αφήνουν. Το σημερινό είναι ένα editorial δεν ήθελα ούτε παραγράφους ούτε τίποτα, διότι ήθελα απλά να το βγάλω από μέσα μου, σαν ημερολόγιο. Δεν ήθελα να περάσω κάποιο μήνυμα, ήθελα απλώς να μοιραστώ μια σκέψη. Σας φιλώ.