“Μου λείπεις!”

“Μου λείπεις!”

 Τόσο γενική και τόσο συγκεκριμένη φράση ταυτόχρονα. Μου λείπεις εσύ ή αυτό που είχαμε;

 Μου λείπει η αγκαλιά σου ή μια αγκαλιά που θα με κάνει να νιώσω την ίδια ζεστασιά;

 Από την άλλη όμως μου λείπεις εσύ όταν σκέφτομαι στιγμές μαζί σου.. Ή απλά δεν ξεθωριάζουν επειδή δεν αφήνω τον εαυτό μου;

 Μου λείπει το χαμόγελο σου. Μου λείπει η προστασία που μου προσέφερες. Μου λείπει όταν παραγγέλναμε σουβλάκια και τα δικά σου ήταν πάντα λάθος με ντομάτα που τη σιχαίνεσαι και πάντα γέλαγα μα ποτέ δε νευρίαζες αλλά έπαιρνες ένα βλέμμα κουταβιού. Μου λείπει όταν πηγαίναμε στο εξοχικό σου και κάναμε μπάνιο στην πισίνα. Μου λείπει που  κάναμε μπάρμπεκιου σπίτι σου και τρώγαμε όλοι μαζί. Δε μου λείπει το παρελθόν, μου λείπουν οι συνήθειες.. ή εσύ. Μου λείπει που φοβόμουν με το παραμικρό κι εσύ ποτέ μα ποτέ! Που με έκανες να ηρεμώ με τα προβλήματα μου. -Μπορεί να ξαναγίνει και με άλλους ανθρώπους αυτό ή εσύ μόνο κατέχεις αυτό το προνόμιο για μένα;- Μου λείπει που όταν τελείωνα τη δουλειά φρόντιζες να μην κουράζομαι να γυρίσω σπίτι και μου έπαιρνες πάντα να φάω γιατί ήξερες ότι είχα τόσα νεύρα πάντα μα πάντα όταν πεινούσα. Δε μου λείπει καθόλου που σε ένιωθα μακριά μου ώρες ώρες. Μου λείπει που γελούσες με κάθε βλακεία που έκανα. Μου λείπει η σάρκα σου και το ζουμερό σου φιλί. Μου λείπει που κάποτε μάθαινα από ‘σένα. Δε μου λείπει όμως η ανασφάλεια και η χωρίς λόγο ζήλεια. Μου λείπει που βλέπαμε ταινίες και σειρές και παίζαμε επιτραπέζια και video games αγκαλιά. Μου λείπει που ότι έζησα το έζησα πρώτη φορά με ‘σένα..

Μου λείπεις εσύ ή αυτό που είχαμε; Είναι η συνήθεια και οι στιγμές που το κάνουν τόσο δύσκολο ή όντως είσαι εσύ αυτό που χρειάζεται ο οργανισμός μου; Είμαι κι είσαι η βιταμίνη μου που χρειάζεται να την παίρνω πάντα ή είσαι το τσιγάρο που πρέπει να το κόψω γιατί είναι βλαβερό για την υγεία μου; Κι αν είναι βλαβερό από τη στιγμή που έχω εθιστεί τόσο που είναι το κακό; Κι αν πεθάνω από αυτό κακό είναι;

 Κι αν τελικά είναι μια ψευδαίσθηση;